Diabły i lisy- recenzja książki pt."Bezpowrotna Góra: Baśnie japońskie"

Hejo!

   W trakcie oglądania wielu różnych anime, czy chociażby czytania książek dotyczących Japonii, moją uwagę zawsze zwracały nawiązania do pradawnych japońskich legend oraz baśni. Pewnego dnia uznałam, iż warto by było bliżej zapoznać się z tymi opowieściami. W tym celu zakupiłam wyjątkowo dobrze ocenianą książkę pt."Bezpowrotna Góra: Baśnie japońskie", na której niestety się zawiodłam. Dlaczego? Przed wami recenzja tego tytułu. Zapraszam!

Okładka książki

Informacje ogólne

Tłumaczenie oraz wybór baśni: Zbigniew Kiersnowski

Ilustracje: Piotr Fąfrowicz

Wydawca: Media Rodzina

Liczba stron: 384

Rok wydania: 2012

   Zapewne każdy fan japońskiej kultury słyszał kiedyś o historii pięknej tkaczki Orihime, córce Króla Niebios, oraz o jej wybranku, przez którego przestała tkać szaty dla swojego ojca. Pan Zbigniew Kiersnowski postanowił najprawdopodobniej poszukać nieco mniej znanych opowieści i umieścić je w opracowanym przez siebie zbiorze baśni. Żałuję iż tak postąpił, gdyż to właśnie z tymi bardziej popularnymi, często powtarzającymi się w popkulturze, historiami pragnęłam się bliżej zapoznać. Dodatkowo, wiele z nich miało niemal identyczną fabułę; najwidoczniej bazowały na tym samym schemacie. Jestem jednak w stanie to zrozumieć, gdyż czytając baśnie Braci Grimm odniosłam podobne wrażenie- zupełnie jakby korzystali z przygotowanej wcześniej ściągi!

   Przez to, iż nawet kilka historii z rzędu mogło mieć podobne zakończenie lub zbliżony do siebie przebieg akcji, brakowało mi różnorodności. Było to szczególnie odczuwalne wtedy, gdy czytałam za jednym zamachem aż 10 opowieści. Cały zbiór zawiera ich łącznie 21, więc jest w czym wybierać.

   Jedna z opowieści znajdująca się w tym zbiorze szczególnie przykuła moją uwagę, niestety w negatywny sposób. Chyba jeszcze nigdy nie widziałam baśni z tak bezsensownym zakończeniem! Rozsiądźcie się wygodnie, bo babcia Kamila opowie wam teraz cudowną bajeczkę o starym kowalu mieczniku i jego pięknej córce. 

   Ludzie w wiosce zawsze współczuli córce kowala. Działo się tak, gdyż ten miał bardzo wygórowane wymagania co do swojego przyszłego zięcia. Stary kowal zawsze powtarzał: "Oddam rękę mojej córki jedynie temu, komu uda się w ciągu jednej nocy wykuć aż tysiąc mieczy!". Jak się później okazało, znalazł się pewien tajemniczy śmiałek, który sprostał temu zadaniu. Stary kowal nie miał innego wyboru, musiał wydać swoją jedyną córkę za mąż. Miał on jednak pewne wątpliwości co do swojego przybyłego z nieznanej krainy zięcia. Pewnego dnia postanowił przyjść pod kuźnię i przyglądnąć się jego pracy. Kiedy zaglądnął przez szparę w ścianie, momentalnie skamieniał ze strachu. Jego zięć okazał się być diabłem, który do wykuwania mieczy korzystał ze swojego ognistego oddechu! Przyłapany na gorącym uczynku (hehe, gorącym, załapaliście?), diabeł rzucił się do ucieczki, zabierając przy tym wszystkie miecze. Diabeł pognał w kierunku morza i zaczął biec po tafli wody. Rozjuszony kowal rzucił za nim: "Zostaw mi proszę choć jeden miecz!". Diabeł o dziwo posłuchał kowala i odrzucił mu klingę, ze swoim imieniem wyrytym na głowni. Ów diabeł kazał się być Wielkim Władcą Demonów. Kto by pomyślał, że komukolwiek uda się odkryć ten sekret. Koniec! 

   Dziękujemy już babci Kamili, napracowała się biedna. Teraz powiedzcie mi, jaki jest morał tej historii? Zawsze sprawdzaj dokładnie, kim jest twój przyszły zięć? Lepiej jest poznać dokładnie daną osobę, niż ufać jej talentom i możliwościom? Pozostawię to pytanie dla was. 

   Ilustracje pana Piotra Fąfrowicza zostały utrzymane w typowo wschodnim klimacie, co bardzo cieszy mnie, jako fana tego stylu. Jednakże fakt, iż nie zachwycają one swoim wykonaniem i bogactwem detali, rzutuje na całokształcie tego zbioru baśni. Zawsze bardzo zwracam uwagę na wszelakiego rodzaju ilustracje (najbardziej na rysunki i szkice), a te autorstwa pana Fąfrowicza średnio przypadły mi do gustu. Jedynie te, które przedstawiają kwiaty wyjątkowo zwróciły moją uwagę; wyglądały bardzo estetycznie. Co jednak z pozostałymi? Oto kilka z nich:

   Mina tego smoka mówi: "Zabierzcie mnie stąąąąąąd!"

   Może i się czepiam, ale piękne rysunki/ilustracje/obrazy to dla mnie naprawdę istotna sprawa. Znając mnie, na pewno już nie jeden raz o tym wspominałam XD

   Książka "Bezpowrotna Góra..." została wydana w dość nietypowym dla mnie formacie, bowiem swym kształtem przypomina kwadrat. Musicie wiedzieć, że nigdy wcześniej nie spotkałam się z tak grubą książką (384 strony) o tej wielkości. Swoją drogą, miałam przez ten format mały problem, a mianowicie nie wiedziałam, na której półce ma się ta książka znaleźć. Zamiast umieścić ją przy zwykłych powieściach (które znajdują się na półce reprezentacyjnej) musiałam ją umieścić obok książek o zbliżonym formacie do tej (teraz jest kompletnie niewidoczna przez drzwiczki szafki XD).

   Podsumowując, miałam ogromne oczekiwania wobec tej pozycji. Bardzo się na niej zawiodłam, ale patrząc na nią nieco bardziej obiektywnie, nie prezentuje się ona najgorzej. Historie zostały napisane całkiem przyjemnym językiem, który nie zniechęca do dalszego czytania. W książce użyto dużej i przejrzystej czcionki, przez co dzieci nie powinny mieć problemów z czytaniem (bo to właśnie z myślą o nich powstał ten zbiór baśni). 

   Jeżeli któryś z fanów kultury Japonii pragnie bliżej zapoznać się z tamtejszymi baśniami, gorąco zachęcam, aczkolwiek ostrzegam- proszę nie spodziewać się po tym tytule fajerwerków. Pomimo całego mojego narzekania i wszelkich zarzutów, udało mi się jednak w pewnym stopniu poszerzyć moje horyzonty. Udało mi się osiągnąć cel, który postawiłam sobie kupując tę książkę- dowiedzieć się więcej o japońskich baśniach.

Moja ocena 6/10 

   

See you

Kamila

UDOSTĘPNIJ TEN POST Facebook Twitter Google + Pinterest